Με αφορμή τις ανακοινώσεις της τρόικας για την πώληση δημόσιας περιουσίας, κυβέρνηση και ΝΔ ξανάστησαν καυγά για την «αξιοποίηση» ή την εκποίηση, για την ενοικίαση ή την πώληση, για το αν αυτό είναι απόφαση της κυβέρνησης ή επιβάλλεται από την τρόικα. Τι κρύβει αυτός ο καυγάς;
Πρόκειται για άλλη μια κακόγουστη παράσταση για να αποπροσανατολιστεί ο λαός, να αναπαραχθεί ο ίδιος πάντα εκβιασμός ότι αν δεν καλυφθεί το χρέος, η χώρα θα χρεοκοπήσει. Παλιότερα, η ίδια ιστορία είχε στηθεί γύρω από το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων και την ανάγκη να καλυφθούν τα ελλείμματα. Και τότε τα παραμύθια της ιδιωτικοποίησης ή της μετοχοποίησης, το αν ήταν υψηλό ή χαμηλό το τίμημα έδιναν και έπαιρναν. Στην πραγματικότητα και τότε και τώρα, τα δύο κόμματα και όσοι συμπαρατάσσονται πίσω τους, «έπαιζαν τον παπά» στις πλάτες του λαού. Γιατί και οι δύο εξέφραζαν παραλλαγές της ίδιας πολιτικής. Της πολιτικής που εξυπηρετούσε τα μονοπώλια και ας μην υπήρχε κρίση και ας μην είχαμε το μνημόνιο.
Στην ίδια προσπάθεια παραπλάνησης εντάσσεται και ο χαρτοπόλεμος γύρω από το - ανύπαρκτο - ζήτημα αν η πώληση δημόσιας περιουσίας ήταν απόφαση της κυβέρνησης ή της τρόικας. Λες και άλλη πολιτική έχει η κυβέρνηση και άλλη η τρόικα, λες οι μεν και οι δε, να εκφράζουν διαφορετικά συμφέροντα. Επιστρατεύονται μάλιστα δημοσιολόγοι που πνιγμένοι από το δίκιο τους ανακράζουν: Μα είναι δυνατόν να είναι ανεκμετάλλευτη η δημόσια περιουσία την ώρα που το χρέος καλπάζει; Μόνο που η «δημόσια περιουσία» και χτες και σήμερα ήταν και είναι ανεκμετάλλευτη για το λαό. Αραγε ποιο είναι το όφελος των εργαζομένων από την τεράστια ακίνητη περιουσία του δημοσίου; Κανένα. Ακόμα και η περιουσία των ασφαλιστικών Ταμείων έχει γίνει βορά από κάθε είδους επιτήδειους που τη λυμαίνονται για δεκαετίες. Άλλωστε ακόμα και όταν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου - σε άλλες εποχές - όχι μόνο δεν ξεπουλούσαν αλλά έκαναν αφειδώς κρατικοποιήσεις, πάλι προς όφελος των κεφαλαιοκρατών το έκαναν. Καθόλου δεν είχαν στο μυαλό τους ούτε το συμφέρον των εργαζομένων, ούτε οικοδομούσαν τον σοσιαλισμό. Γιατί σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων και ανάλογα με τη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, το κράτος τους επεκτεινόταν και συρρικνωνόταν, ανάλογα με τις δικές τους ανάγκες, ανάλογα με τους δικούς τους «επενδυτικούς» προσανατολισμούς και κανένα φιλολαϊκό σκοπό δεν εξυπηρετούσε. Η άγρια εκμετάλλευση, η καταστροφή της εργατικής οικογένειας, του φτωχού αγρότη, του μικρομεσαίου επαγγελματία, ήταν πάντα το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών.
Και δεν είναι τυχαίο, ότι και σήμερα όπως και τις περασμένες δεκαετίες, υπάρχουν ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη που έχουν εκτεταμένο δημόσιο τομέα (π.χ. Γαλλία) και κράτη με μικρότερο δημόσιο τομέα (π.χ. Βρετανία), αυτό όμως δεν έκανε λιγότερο καπιταλιστική τη Γαλλία έναντι της Βρετανίας, ούτε λιγότερο αντεργατική την πολιτική της. Σε κάθε περίπτωση ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και το επίπεδο των εργατικών δικαιωμάτων καθορίζονταν από άλλους παράγοντες (κυρίως από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης) και όχι από την έκταση του δημόσιου τομέα και το μέγεθος της δημόσιας περιουσίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι είναι αδιάφοροι απέναντι σε φαινόμενα και πολιτικές που ευνοούν σκάνδαλα, σε πωλήσεις ή εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας, αλλά σίγουρα δεν θα μπούνε ανάμεσα στους καυγάδες που στήνουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, για τον τρόπο που ο καθένας προτείνει τις ιδιωτικοποιήσεις. Η θέση των εργαζομένων είναι σαφής: Κανένα απολύτως περιουσιακό στοιχείο που ανήκει στο δημόσιο και άρα αποτελεί περιουσία των εργαζομένων, αφού από τον δικό τους κόπο δημιουργήθηκε, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για τη στήριξη του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του.
Πολύ περισσότερο δεν θα υποκύψουν στους εκβιασμούς ότι αν δεν πουλήσουμε η χώρα θα χρεοκοπήσει. Το χρέος δημιουργήθηκε για να στηριχτεί το κεφάλαιο, για να αυξηθεί η κερδοφορία του. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παρασυρθούν από τους ψευτοκαυγάδες κυβέρνησης και ΝΔ. Να μην παρασυρθούν από το στημένο παιχνίδι. Να τραβήξουν το δικό τους δρόμο, αμφισβητώντας την πολιτική και των δύο, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ριζικές ανατροπές στο επίπεδο της εξουσίας, να παλέψουν για τη δική τους λαϊκή εξουσία που θα βάλει στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων και την δημόσια περιουσία, αλλά και τα τεράστια μέσα παραγωγής που έχουν στην ιδιοκτησία τους οι καπιταλιστές.
