Κείμενο του Διονύση Χιώνη

Ως πότε θα αποτελεί εθνικό στόχο η ανανέωση των δανείων;  Πόσο μπορεί να αντέξει μια οικονομία, μια κοινωνία τις περιπέτειες εκταμίευσης των δόσεων περιμένοντας τα αποτελέσματα μιας τηλεδιάσκεψης για να εξασφαλίσουμε και αυτόν τον μήνα τους μισθούς και τις συντάξεις; Αναμφισβήτητα αυτό το σύστημα δεν μπορεί να είναι βιώσιμο και δεν υπήρξε ποτέ βιώσιμο στην ιστορία. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι ευρωπαίοι εταίροι μας, το γνωρίζουν οι του ΔΝΤ. Εμείς φαίνεται να το αγνοούμε. Συνεχίζουμε την μεταφυσική προσέγγιση της ιστορίας και των μελλοντικών εξελίξεων. Η αντιμετώπιση των εξελίξεων ξεκινά με το  ‘ξαφνικά κάτι θα γίνει και θα σωθούμε’ και τελειώνει με το περίφημο  θα ‘δοθεί μια πολιτική λύση’ και άλλα πολλά που δείχνουν περισσότερο την άγνοια των πραγματικών συνθηκών και της ανωριμότητάς μας παρά φωτίζουν το πραγματικό πρόβλημα. 

Που τελειώνει αυτή η κατρακύλα; Πότε θα σταματήσουμε να ζητάμε νέα δανεικά για να πληρώσουμε τα παλιά; Πόσα πια χρειαζόμαστε για πούμε φτάνει; Αν η Τρόικα μας δώσει επιπλέον 200 δις ευρώ «καθαρίζουμε»; Αν μας χαρίσουν όλο το χρέος θα μας ξεφορτωθούν οριστικά; Δυστυχώς, η απάντηση είναι φυσικά όχι. Γιατί πολύ απλά υπάρχει και το έλλειμμα. Αν κάτι παράγουμε με αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα τα τελευταία χρόνια είναι η ανάγκη για νέα δανεικά. Σε ετήσια βάση.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για άλλη μια φορά ότι η ελληνική οικονομία δεν αντιμετωπίζει προβλήματα ρευστότητας. Δεν αντιμετωπίζει περιστασιακά προβλήματα διαχείρισης του χρέους. Αντίθετα έχει μια εγγενή αδυναμία να ανταποκριθεί στα τοκοχρεολύσια και συνεχίζει να έχει ένα σημαντικό πρόβλημα ανταγωνιστικότητας.

Όσο εμείς λοιπόν θα περιμένουμε την ‘πολιτική λύση’ των προβλημάτων μας ας αφήσουμε ανεπηρέαστους να αποφασίζουν για το μέλλον μας στη Ρώμη, στη Βιέννη και στο Βερολίνο χωρίς τη δική μας συμμετοχή.