Αναμφισβήτητα η κατάσταση τόσο σε εθνικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο είναι εξαιρετικά δύσκολη. Οι λύσεις που προτείνονται είναι εξίσου επώδυνες. Ετσι με μεγάλη ευκολία μπορεί να διολισθήσουμε σε λύσεις ακρισίας που μπορεί να παγιδεύσουν το μέλλον μας για τις επόμενες δεκαετίες. Τον τελευταίο καιρό σε διάφορες ομιλίες έχω γίνει μάρτυρας μιας κίνησης για την άρνηση πληρωμών των εθνικών χρεών. Συγκεκριμένα πολλοί πιστεύουν ότι η μονομερής χρεοκοπία και η άρνηση εκπλήρωσης των υποχρεώσεων του ελληνικού δημοσίου απέναντι στους διεθνείς δανειστές θα αποτελέσει και την λύση των προβλημάτων.
Σε κάθε λύση που προσπαθούμε να υιοθετήσουμε οφείλουμε να γνωρίζουμε τις πιθανές επιπτώσεις, τα σύν και τα πλήν και μετά να αποφασίσουμε. Η περίπτωση της μονομερούς χρεοκοπίας είναι κάτι που μπορεί να εκτονώσει προσωρινά τον θυμό μας και την αγανάκτησή μας για την κατάσταση που βρισκόμαστε αλλά παράλληλα είναι βέβαιο ότι θα μετατρέψει άμεσα την Ελλάδα σε Λιβύη, Κούβα ή σε Αλβανία της δεκαετίας του 1970. Η μονομερής χρεοκοπία σημαίνει ότι η Ελλάδα ξεκόβεται για πολλά χρόνια από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές και κατά συνέπεια πρέπει να ισοσκελίσει τον κρατικό προυπολογισμό άμεσα περικόπτοντας μισθούς και συντάξεις στο ήμισυ. Στην συνέχεια αποκόπτεται η Ελλάδα από το διεθνές εμπόριο. Πρέπει να αναλογιστούμε ότι ακόμα και η ενέργεια που καταναλώνουμε είναι κατά σημαντικό μέρος εισαγόμενη. Θα υπάρξει αδυναμία εισαγωγής ακόμα και φαρμάκων. Η αδυναμία πρόσβασης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος στις διεθνείς κεφαλαιαγορές θα προκαλέσει μια σειρά πτωχεύσεων των ελληνικών τραπεζών. Οποιαδήποτε ελληνική οικονομική δραστηριότητα θα αντιμετωπίζεται με περίσκεψη στο εξωτερικό και θα υπάρχει αδυναμία σύναψης συμβάσεων.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά γίνονται κατανοητά απ αυτούς που υποστηρίζουν την μονομερή πτώχευση αλλά οφείλουμε να γνωρίζουμε το επίπεδο διαβίωσης που πετύχαμε τα τελευταία 60 χρόνια θα εξανεμιστεί σε λίγους μόνο μήνες.
