Καμιά "ανακούφιση", κανένα όφελος δεν πρόκειται να προκύψει για το εργατικό και λαϊκό εισόδημα από το νέο πρόγραμμα διαχείρισης του δημοσίου χρέους. Δεν μπαίνει "πάτος στο βαρέλι", αφού ουσιαστικά πρόκειται για επιμήκυνση, δηλαδή για υποθήκευση του παρόντος και του μέλλοντος των λαϊκών δυνάμεων. Αυτή η εκτίμηση επιβεβαιώνεται από την επιβράβευση των κυβερνητικών αντιλαϊκών μέτρων και κυρίως από τις νέες δεσμεύσεις για νέα κλιμάκωσή τους.
Ως προς την ουσία των αποφάσεων πρόκειται για μια μικρή, ελεγχόμενη χρεοκοπία, υπό την αιγίδα της Ευρωζώνης, που καταλήχθηκε ως συμβιβασμός μεταξύ των ισχυρών κρατών - μελών της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και των τραπεζών. Είναι ένας συμβιβασμός στο παραπέντε, αφού είχε προηγηθεί ο υπερδανεισμός της Ελλάδας και στα έτη 2010-2011, με μεγάλα επιτόκια όχι μόνο από την αγορά, αλλά και από το Μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ. Η επιμήκυνση του δανεισμού ανακυκλώνει το πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου χρέους και γενικότερα τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας μέσα στην Ευρωζώνη, οξύνει προβλήματα ανισομετρίας που αφορούν άμεσα και την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, ακόμα και την Ισπανία και την Ιταλία.
Οι πολιτικές αποφάσεις των ηγετών της Ευρωζώνης δεν πρόκειται να λύσουν αυτές τις αντιφάσεις. Διακηρύχθηκαν ορισμένα μέτρα κεϋνσιανού τύπου σε επίπεδο Ευρωζώνης, καταρχήν με τη συναίνεση της ΕΚΤ, που στηρίζουν και τις τράπεζες από την απαξίωση μέρους των κεφαλαίων τους.
Όσον αφορά την εγγύηση των ελληνικών τραπεζών, αυτή δε σημαίνει βελτίωση του εργατικού εισοδήματος, προστασία του αγρότη και του αυτοαπασχολούμενου από την απελευθέρωση των αγορών με την κυριαρχία των μονοπωλίων, από τις ιδιωτικοποιήσεις.
Ο ελληνικός λαός, καθώς και οι λαοί των κρατών - μελών της Ευρωζώνης δεν πρέπει να παρασυρθούν στις θριαμβολογίες των ηγετών της για τα βήματα στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης, μέρος της οποίας θα είναι ενδεχομένως η διαμόρφωση μηχανισμού έκδοσης ευρωομολόγου, η συγκρότηση ευρωπαϊκού οίκου αξιολόγησης ή κάτι άλλο.
Όλα αυτά αφορούν αναδιατάξεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, αντιθέσεις της Ευρωζώνης με συμφέροντα του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλιστικού κέντρου, από το οποίο κυρίως προέρχονται οι γνωστοί "οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης".
Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να παγιδευτεί στο κυβερνητικό και ευρωενωσιακό σύνθημα για "εθνική ενότητα", που στόχο έχει ν' αναστείλει την ταξική και λαϊκή πάλη, τους αγώνες, την πολιτική απαξίωση των αστικών κομμάτων, του αστικού πολιτικού συστήματος, της ίδιας της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.
Από τις δηλώσεις των ηγετών επιβεβαιώνεται η θέση του ΚΚΕ ότι το δημόσιο χρέος, εμπορικά ελλείμματα και γενικότερα προβλήματα στο ισοζύγιο πληρωμών μεταξύ καπιταλιστικών οικονομιών είναι μόνο εκδηλώσεις της καπιταλιστικής κρίσης, του ανταγωνισμού και της ανισομετρίας, που οξύνθηκαν με την ΟΝΕ και την Ευρωζώνη, την απελευθέρωση των αγορών, την ισχυροποίηση καπιταλιστικών οικονομιών (π.χ. Κίνα και Ινδία) με εκατομμύρια εργατικού δυναμικού που πληρώνεται με μεροκάματο του 19ου αιώνα.
Κανένα καπιταλιστικό αναπτυξιακό πρόγραμμα, όπως το αποκαλούμενο "ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ", δεν πρόκειται να ανατρέψει τη φτώχεια για τους μισθωτούς και συνταξιούχους, για τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, όπως στην Ιταλία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, ακόμα και στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ, στη Γερμανία και στη Γαλλία.
Άλλωστε, υπάρχει η αρνητική ελληνική εμπειρία από την πορεία του σχεδίου Μάρσαλ στην Ελλάδα, που γρήγορα περικόπηκε και κυρίως δεν λειτούργησε αναπτυξιακά, δηλαδή δεν στήριξε τότε την εκβιομηχάνιση στην Ελλάδα, αλλά τη στρατιωτικοποίηση για να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα.
Μοναδική διέξοδος για την εργατική τάξη και τη λαϊκή πλειοψηφία είναι με την πάλη της να ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου, που μαζί με τους διεθνείς συμμάχους της δημιουργούν και διαχειρίζονται το χρέος σε βάρος της εργασίας μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων
